Weissensee 2017
Door: pietvanhemert
Blijf op de hoogte en volg Piet
27 Januari 2017 | Oostenrijk, Oberdorf
Ook dit jaar reizen we weer richting Weissensee om hier de tweede week van dit twee wekelijks schaatsevenement deel te nemen aan de 200km tocht van dinsdag 31 januari. Ik heb afgelopen jaar goed getraind en ben vol goede moed om ook dit jaar de tocht uit te rijden en zelfs mijn persoonlijk record scherper te stellen.Dit jaar kunnen we weer op het grote meer en gaat de tocht van dinsdag 31 januari weer naar Dolomietenblick dit houd in ronden van 25 km wat sinds 4 februari 2011 niet meer is voorgekomen. Nadat we zijn ingecheckt in ons vaste hotel Kolbitch is het 's avonds bij het eten een weerzien bekenden die we in de afgelopen jaren hebben leren kennen in Kolbitch.
De volgende dag staan ik om tien uur op het ijs en rijd eerst een rondje over het kleine meer waarna ik onder de brug door het grote meer opga. Het is prachtig weer mooi strak blauwe lucht en een paar graden onder nul en mooi ijs, kortom genieten van de omgeving en de mooie omstandigheden. Als je zo alleen over het grote meer rijd is het indrukwekkend om de hoge bergen en de uitgestrektheid van dit meer te ervaren waarbij je jezelf eigenlijk heel nietig voelt bij dit indrukwekkende natuurschoon. Naast dit alles is het ook opletten geblazen om niet in een van de vele scheuren te rijden.Bij Dolomietenblick aangekomen is het druk met schaatsers die hun ervaringen uitwisselen van het rijden op het grote meer, de meesten zijn blij en enthousiast dat dit weer een keer mogelijk is. Na even te hebben gestaan sluit ik aan bij twee rijders met dezelfde slag als ik hebben en een lekker strak tempo rijden. Na een paar kilometer zo te hebben gereden trapt de rijder voor mij in een scheur en valt, waarna ik over zijn been val. Ik probeer mijn val op te vangen met mijn rechter arm maar val vol op mijn schouder. Ik voel gelijk dat het niet goed zit, dezelfde pijn als dat ik vier jaar geleden mijn linker schouder brak op de ijsbaan in Breda. Nadat ik ben opgestaan moet ik mijn rechter arm ondersteunen en ben ik langzaam de 8 kilometer terug geschaatst naar de plaats waar mijn tas stond in de buurt van het hotel. De klim naar het hotel en het uitdoen van mijn schaatskleding in het hotel was een pijnlijke aangelegenheid maar is gelukt voordat Jannie ook in het hotel aankomt. Na overleg met Barbara, de dochter van de eigenaresse, besluiten we om gelijk naar het ziekenhuis in Spital am Drau te rijden, dit is een rit van ca. 40km.
In het ziekenhuis aangekomen blijkt dat we niet alleen zijn, veel mensen met botbreuken, zowel Nederlanders als lokale bevolking. Bij het inschrijven bij de eerste hulppost staat een Nederlandse vrouw met een naar later blijkt een gebroken arm, haar man is de formaliteiten aan het regelen. Zo op zijn rug bekeken komt deze man me bekend voor en bij het omdraaien zie ik dat het een van de mannen is waar ik samen mee in Breda op de ijsbaan rijd, dit is wel heel erg toevallig.
Na enige tijd wachten ben ik aan de beurt voor foto's van mijn arm en schouder, hierna wachten, naar de dokter voor de uitslag, vastzetten van de arm, controle foto's waarna we rond kwart over vijf weer richting hotel kunnen.
's Avonds besluiten we om dinsdag na het ontbijt terug naar Nederland te rijden zodat we nog een dag kunnen wennen aan de nieuwe situatie waarbij ik niet kan schaatsen en me buiten het hotel voorzichtig moet verplaatsen om niet te vallen op de soms gladde plaatsen op de weg.
Dinsdagmorgen nemen we afscheid van Bertus en Joke, Louis en Mieke en Frau Winkler. Jannie stuurt behendig de auto de berg af langs de vele haarspeldbochten waarna we na een klein half uur het dal uit rijden en op de snelweg komen. Na regelmatige stops besluiten we om vier uur een hotel op te zoeken, dit valt niet mee, de eerste drie zijn allemaal gesloten zodat we besluiten om door te rijden naar Wurtzburg. Het is inmiddels donker maar hier vinden we een hotel, we checken in en nadat we ons wat hebben opgefrist gaan we eten. Na een slechte nacht waar we beiden weinig hebben geslapen vertrekken we rond negen uur en zijn we om half vier in de middag weer thuis.
Het was een vermoeiende terugreis en een heel andere week dan we ons vooraf hadden voorgesteld.
De volgende dag staan ik om tien uur op het ijs en rijd eerst een rondje over het kleine meer waarna ik onder de brug door het grote meer opga. Het is prachtig weer mooi strak blauwe lucht en een paar graden onder nul en mooi ijs, kortom genieten van de omgeving en de mooie omstandigheden. Als je zo alleen over het grote meer rijd is het indrukwekkend om de hoge bergen en de uitgestrektheid van dit meer te ervaren waarbij je jezelf eigenlijk heel nietig voelt bij dit indrukwekkende natuurschoon. Naast dit alles is het ook opletten geblazen om niet in een van de vele scheuren te rijden.Bij Dolomietenblick aangekomen is het druk met schaatsers die hun ervaringen uitwisselen van het rijden op het grote meer, de meesten zijn blij en enthousiast dat dit weer een keer mogelijk is. Na even te hebben gestaan sluit ik aan bij twee rijders met dezelfde slag als ik hebben en een lekker strak tempo rijden. Na een paar kilometer zo te hebben gereden trapt de rijder voor mij in een scheur en valt, waarna ik over zijn been val. Ik probeer mijn val op te vangen met mijn rechter arm maar val vol op mijn schouder. Ik voel gelijk dat het niet goed zit, dezelfde pijn als dat ik vier jaar geleden mijn linker schouder brak op de ijsbaan in Breda. Nadat ik ben opgestaan moet ik mijn rechter arm ondersteunen en ben ik langzaam de 8 kilometer terug geschaatst naar de plaats waar mijn tas stond in de buurt van het hotel. De klim naar het hotel en het uitdoen van mijn schaatskleding in het hotel was een pijnlijke aangelegenheid maar is gelukt voordat Jannie ook in het hotel aankomt. Na overleg met Barbara, de dochter van de eigenaresse, besluiten we om gelijk naar het ziekenhuis in Spital am Drau te rijden, dit is een rit van ca. 40km.
In het ziekenhuis aangekomen blijkt dat we niet alleen zijn, veel mensen met botbreuken, zowel Nederlanders als lokale bevolking. Bij het inschrijven bij de eerste hulppost staat een Nederlandse vrouw met een naar later blijkt een gebroken arm, haar man is de formaliteiten aan het regelen. Zo op zijn rug bekeken komt deze man me bekend voor en bij het omdraaien zie ik dat het een van de mannen is waar ik samen mee in Breda op de ijsbaan rijd, dit is wel heel erg toevallig.
Na enige tijd wachten ben ik aan de beurt voor foto's van mijn arm en schouder, hierna wachten, naar de dokter voor de uitslag, vastzetten van de arm, controle foto's waarna we rond kwart over vijf weer richting hotel kunnen.
's Avonds besluiten we om dinsdag na het ontbijt terug naar Nederland te rijden zodat we nog een dag kunnen wennen aan de nieuwe situatie waarbij ik niet kan schaatsen en me buiten het hotel voorzichtig moet verplaatsen om niet te vallen op de soms gladde plaatsen op de weg.
Dinsdagmorgen nemen we afscheid van Bertus en Joke, Louis en Mieke en Frau Winkler. Jannie stuurt behendig de auto de berg af langs de vele haarspeldbochten waarna we na een klein half uur het dal uit rijden en op de snelweg komen. Na regelmatige stops besluiten we om vier uur een hotel op te zoeken, dit valt niet mee, de eerste drie zijn allemaal gesloten zodat we besluiten om door te rijden naar Wurtzburg. Het is inmiddels donker maar hier vinden we een hotel, we checken in en nadat we ons wat hebben opgefrist gaan we eten. Na een slechte nacht waar we beiden weinig hebben geslapen vertrekken we rond negen uur en zijn we om half vier in de middag weer thuis.
Het was een vermoeiende terugreis en een heel andere week dan we ons vooraf hadden voorgesteld.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
